سقف موفقیت
آنجا که قدرت پرواز را از ما گرفته اند، آنجا که نمی توانیم بیشتر اوج بگیریم و آنجا که ارتفاع آسمان معنایش سقوط و هبوط است، راهی وجود دارد برای گسترده شدن به پهنای بی کران آسمان و یکی شدن با ذات پر برکت و هستی بخش الهی.
رنج از آن جهت معنا پیدا می کند که ذهن ما قادر به درک حکمت و معنای اتفاق روی داده نیست.
بن بست زمانی نمود می یابد که حجاب نگاه و بینش ما اجازه نمی دهد روزنه ها و فرصت ها را ببینیم.
شکست، غم، ناامیدی، بی معنایی همگی آن هنگام مجال وجود می یابند که ذهن قادر به درک معنای دیگرا برای آنها نباشد.
جملات بالا همگی استنباط های شخصی از گفته های روانشناس شهیر کارل گوستاو یونگ هستند.
چرا بن بست برای بعضی ها فرصت پرواز است و برای بعضی بهانه ی زمینگیر شدن و اسارت؟
چرا معنای شکست و پیروزی برای افراد بصورت متفاوتی نمود پیدا می کند؟
چرا آگاهانه به سوی آرامش، شادی، موفقیت و لذت گام بر می داریم ولی ناخودآگاه نیرویی ما را به سمت مخالف هدایت می کند؟
چرا برای پیروزی تلاش می کنیم ولی دم دمای پیروزی، خودمان شکست را انتخاب می کنیم؟
شاید هیچ کس آگاهانه شکست را انتخاب نکند اما در شرایطی که عوامل محیطی اگر چه تاثیر گذارند اما در اغلب موارد تعیین کننده نیستند چه عامل دیگری جز خود شخص در رضایت و موفقیت او به شدت تاثیر گذار است؟
جواب همه سوالات بالا خود شخص است.
هر کس بخواهد کاری را انجام دهد راهش را پیدا می کند و اگر نه بهانه اش را.
بنظر می رسد که در همه مکاتب و روشهایی که برای موفقیت توصیه می شود، مسئولیت پذیری اولین چیزی است که ضرورت آن نمایان شده است. مسئولیت پذیری، بهانه ها را از انسان می گیرد، چشم انسان را به روی حقایقی که تا آن روز نمی دیده است باز می کند و راه را برای تلاش هدفمند هموار می سازد. در این مسیر به دلیل آنکه شخص در قبال خودش و رفتار و سرنوشتش مسئولیت پذیر و هدفمند است، فرافکنی ها و بهانه تراشی ها به حداقل می رسد و سایر مکانیزم هایی که اگر چه برای دفاع لازم هستند بجای توجیه تنبلی و اهمال کاری و خطاهای ما در جهت شناخت ضعف ها و اصلاح و توسعه و پیشرفت مورد استفاده قرار می گیرند لذا نشت انرژی که تا دیروز صرف ظاهرسازی و توجیه رفتارمان برای دیگران می شد امروز در جهت ساختن شخصیت و سرنوشت فرد توسط خود او بکار گرفته می شود.
باورهای ما مجوز پرواز ما هستند که تا چه ارتفاعی اجازه اوج گرفتن داریم و منطقه پرواز ممنوع ما همان محدوده هایی است که دلمان می خواهد آنجا آزادانه پرواز کنیم اما ناخودآگاه قدرتمند ما پرواز در آنجا را برایمان ممنوع ساخته است.
بدین ترتیب کلید شناخت و ارتقای باورهایمان مسئولیت پذیری و صداقت بی رحمانه با خودمان است تا مرحله به مرحله ژرفای آسمان را بیشتر تجربه کنیم.