پیشرفت با لگد زدن

آیا برای اینکه رشد بکنیم لازمه پشت پا به نفرات پشت سرمون بزنیم؟!

یک استراتژی برای پیشرفت کردن اینه که بقیه رو از روی نردبام بکشیم پایین تا خودمون در جایگاه بالاتری قرار بگیریم. در واقع با خالی کردن زیر پای دیگران و زدن زیرآب آنها سعی در ارتقای جایگاه خودمان داریم. آنهایی که بالاترند را می کشیم پایین و آنها که پایین تر هستند را با لگد به پایین تر پرت می کنیم.

استراتژی متعادل تری هم وجود دارد که در آن بجای تخریب افراد، صرفا به آنها کمک نمی کنیم و از دست گیری دیگران سر باز می زنیم شاید با این باور که ما کلی زحمت کشیده ایم تا به اینجا رسیدیم و کسی به ما کمک نکرده پس آنها هم باید خودشان به تنهایی تلاش کنند.

و اما رویکرد دیگری هم هست که نشانه رشد شخصیتی افراد است. چه اعتقاد داشته باشیم و چه منکر آن شویم، در زندگی همه ما افراد زیادی بوده اند که در جایگاه پدر و مادر، دوست و معلم ما را یاری کرده اند. در دنیای امروز ما هم افرادی هستند که نه تنها خودشان رشد می کنند بلکه دست دیگران را هم می گیرند بدون آنکه نگران از دست رفتن جایگاه برتر باشند. آنهایی که زکات علم را می پردازند به دو دلیل بهتر و بیشتر از دیگران رشد می کنند. 1- دغدغه کمتری برای از دست دادن جایگاهشان دارند و در نتیجه آن با آرامش بیشتری به سوی هدف حرکت می کنند. 2- ترویج فرهنگ همکاری بجای رقابت صرف و خود محوری، باعث می شود دیگران هم خیرخواه ما باشند و ما را یاری کنند.
صد البته این به معنی خوش بینی خلل ناپذیر نیست و همیشه هستند افرادی که با تنگ نظری نمی توانند به هیچ طریق شاهد پیشرفت کناردستی های خود باشند.